Een ander team kwam met een heel andere vraag. Hun collega was net overleden, en men wilde een beeld aan hem
opdragen. Via een associatieoefening benoemde men dat wat deze overleden collega voor ieder had betekend. Zo
ontstond er een transparant, opgewekt gekleurd beeld van glas. Een beeld wat integerheid uitstraalde, en toch ook
duidelijk aanwezig was; je kon er niet om heen. Men koos voor de transparantie van glas, en voor de kleuren, vanwege
het vrolijke karakter daarvan. Waarvan je zelf vrolijk wordt wanneer je er naar kijkt.
Toen het beeld klaar was, besloot men het beeld aan de vrouw en kinderen van de overledene te geven, in plaats van
op hun gezamenlijke kamer te zetten, wat eerst de bedoeling was. Ik heb begrepen dat ze hiermee een zeer waardevolle
bijdrage hebben geleverd aan hun eigen verwerking, maar zeker ook aan dat van de nabestaanden.
Terug
|